Loodgieter

Vandaag is er een man mijn kamer in gekomen.
Hij staat in een hoekje met zijn lippen stijf op elkaar geklemd.
Hij wil iets van me, daar ben ik van overtuigd.
Ik loer naar hem vanuit mijn ooghoeken.
Ik zit achter mijn computer en hoop dat hij me nog niet gezien heeft.
Hij hoopt dat ook van mij.
Er was iets met een wasbak bedenk ik me nu.
Misschien vermoedde hij een monster in de zwanenhals.
Ik draai me naar de man toe.
‘Heb je hem al gevangen?’
De man schrikt heel erg.
Dat weet ik want hij maakt een sprongetje en er piept iets in zijn keel.
‘Ik weet niet zo goed wat ik moet doen’ piept de man.
‘Niet bewegen!’ roep ik terug.
Ik weet niet waarom ik dat zeg.
Misschien omdat de man er zo leuk van schrikt en dan nog moeilijker gaat kijken.
‘Let op je ademhaling!’ roep ik hem toe. ‘Verander je ademhaling niet! Probeer niet moedwillig je ademhaling te veranderen. Je moet op je ademhaling letten, maar je mag er niet aan denken!’
De ademhaling van de man versnelt.
‘Niet aan je ademhaling denken! Let op je ademhaling!’ roep ik vrolijk.
Zo’n vent over de vloer is leuker dan ik dacht.
De man kijkt paniekerig om zich heen, kruipt verder weg in zijn hoekje.
‘Hou me vast’ fluistert de man.
Getver nou wordt hij seksueel.
‘Hou je driften bij je!’ roep ik hem toe.
‘Zie ik eruit als een onschuldige, naïeve vrouw die je zomaar eventjes kunt verleiden?’
Die zin is niet van mij. Hij komt uit een bouquetreeksromannetje en ik ben blij dat ik hem nu eindelijk eens kan uitproberen. Ik ben benieuwd of de man in het hoekje nu met zijn hand over zijn sexy gestoppelde brede onderkaak zal wrijven en mij diep in mijn bruine ogen zal kijken, net als in het boek.
Helaas, deze man van lik-me-vestje begint om z’n moeder te roepen. Hij huilt erbij ook nog.
Ineens heb ik er genoeg van.
‘M’n kamer uit! roep ik. ‘Zeg maar tegen het bedrijf dat ze een echte vent moeten sturen, die ik van repliek kan dienen! Geen vaatdoeken meer in mijn domein!’
Die wasbak maak ik zelf wel.
Ik zwiffer het huilende hoopje ellende mijn kamer uit.